درباره این وبلاگ

اینجا آن خانه صدهزار ساله شب‌بیداری‌های قلندروار و کفرآمیز است، تو تا به حال کافر از مکتب اندیشه دیده ای؟ با تو هستم که صدایم را نمی‌شنوی، اگر شراب نداری در این خانه را نکوب، من دشنامت می‌دهم، بد جور! این همان دشنامی است که سحرگاه به آن مرد تسبیح‌گوی دادم که ثانیه‌های ابتذال هویتم را شمرد. هنوز هم می‌شمارد! اینجا هر شب نیچه و بودا هم کتک می‌خورند. با تو هستم که می‌خندی ، پیاله ات را بردار و بیا! شراب سحرآمیز دیده‌ای؟ من کافری هستم که اولین افتخارم پرهیز از وِرد خواندن است. ذهنت را برایم ترجمه نکن ، من اینجا بارها بالا آورده‌ام، معنی واژه‌‌های خام را می‌دانم.

تو نمی‌دانی تنهایی اینجا چه‌ها می‌توان کرد، هرگز نخواهی دانست چون من همیشه اینجا هستم. سیلی بنواز، گلگونه انسان از خون است. حال که خون می‌مکی سیلی هم بنواز. این واژه های لعنتی همیشه کم می آیند! من هر شب  روحم را در جامی از شراب می‌جوشانم! نترس، این کورکورانه یک درویش نان خشک به دست نیست. من هر شب مجردات پست را شلاق میزنم. بیا و ببین! نترس، آنها درد را نمی‌دانند. خانه‌های حافظه ام را تحلیل می برد این نوشتار! گویی عصاره این  عصر حافظه کوتاه مدت و آگهی‌های تبلیغاتی، همچون بیگانه‌ای فضایی و در قالب نوری رویایی از دهانم وارد می شود و راست روبروی عمیق‌ترین ترس های کودکی می‌نشیند و  طعنه می‌زند.

قلم، تنها حریف من است. هر بار که با هم گلاویز می شویم، در می‌یابم که هستم هنوز. هر بار پس از نبردی سخت با هم می نشینیم و به چیزی چون شکم چاق یک پولدار که مجبور است خودش را متشخص نشان دهد می‌خندیم. وقتی همه از اینجا می روند من میدان را مهیا میکنم، به قلمم شراب می‌دهم و پس مانده‌اش را خود از دهانش کام بر می‌گیرم. نترس، قلم ساکن آن سوی مجردات است. ما بارها در تالارهای صفرویک رقصیده‌ایم. اینجا هر سیگنالی یک هنر بدیع است.

هیچ محدودیتی نیست، من نماینده آن سرقت بی شرمانه تاریخم؟ بگذار که باشم. هیچ ملاحظه‌ای نیست اینجا مفاهیم از سرسره اندیشه سر می خورند و من آن پایین منتظر میمانم تا در آغوش‌ِشان بگیرم و دوباره از نو سر بخورند. چه مفاهیمی که اینگونه بزرگ شدند و دیگر برای خود کسی شده اند! نترس، اینها رازهای سربه‌مهر درخت گندم یا فریبکاری های یک باغ بزرگ نیستند. من برایت قدری از ورود به دنیای درون گفتم. در اینجا نگاه عمیق‌تر از نگاه به برگ های درخت انجیر است.