چرا نگذاشتید ما زندگی کنیم؟

نگذاشتید زندگی کنیم! ما از ترس بوسه‌های‌مان را از یکدیگر دزدیدیم. بله از ترس شما! شما شادی‌های‌مان را به حصار کوچک افکارتان مشروط کردید. حصاری که اصلا در حد و اندازه واژه باشکوه و بی‌بهانه‌ی شادی نبود. چشم‌های‌مان، دست‌ها و پاها و گوش‌های‌مان را هم به زنجیر کشیدید. ما هرچه سعی کردیم دزدکی از حصار بگریزیم دلهره‌ها امانمان را می‌گرفتند. چرا چنین کردید؟ ما چه هیزم تری به هستی فروخته بودیم که اینچنین اسیر جبر زمان و مکان شدیم؟ برای ذهن ناپخته و کودکانه‌مان در وصف فقر و غم گفتید. برای‌مان از داستان‌های خونین و فرهنگ شهادت گفتید. کودکی و نوجوانی و جوانی‌مان به تاراج بردید ای قوم بدخلق ابرو کلفت ناراحت! مگر ما چه می‌خواستیم جز لبخندهای‌مان؟

پیر شدیم! البته آنچنان که شاعر می‌گوید: «مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز» بله! گویی ز حادثه‌ای پیرشده‌ایم.

چقدر حرف داریم که بزنیم. از نرقصیدن‌ها و گذر سرد لحظه‌ها. از آوازهایی که نخواندیم و از دست‌هایی که از ترس سیاهی دلخراش سایه‌های پیکرهای خشمگین رها کردیم. نگذاشتید که زندگی کنیم و تنها مگر تاریخ انتقام بگیرد. فقط ما شاید بتوانیم بگوییم لعنت بر دنیای مشروعتان! چرا چنین کردید؟ امروز هرکدام از شما که در ساختن این وضعیت دخالتی داشته است باید شرمنده باشد. حتی شما پدر و مادر عزیز! شما باید شرمنده باشید. شما آقای روشنفکر عزیز! می‌فهمید چه کرده‌اید؟ شاعران محترم! شما هم مقصرید. سیاست‌مداران عزیز شرمنده باشید. باید شرمنده باشید. اما نیستید. در حال توجیه خود هستید. درحال بازتولید حماقت‌ها هستید.

لعنت به مشروعیت مسخره‌تان!