نقدی بر اظهار نظر مسعود بهنود در زمینه دعوت به شرکت در انتخابات

آقای مسعود بهنود، روزنامه‌نگار و نویسنده معروف ایرانی در اظهار نظری جدید مردم را دعوت به مشارکت در انتخابات دور دوم مجلس و همراهی با طرح آقای خزعلی در راستای رای دادن به نامزد اصلاح‌طلبان کرده‌اند. اما دلایل ایشان به نظر من قدری خودمتناقض بودند! من در این نوشته قصد دارم ابهاماتی را که در مورد اظهار نظر ایشان در ذهنم ایجاد شده است بازگو کنم. به هرحال ایشان از نویسندگان و صاحب‌نظران مملکت ما هستند و به همین دلیل صحبت‌های‌شان مورد توجه واقع می‌شود. ایشان نوشته بودند:

اینک در بحرین، در مصر، در عراق، در افغانستان، در کویت، در سعودی، دورادور ایران، جنبش ها برای انتخابات آزاد است، مردم گلوله می پذیرند و صندوق رای بی مدعی می خواهند

این گفته ایشان درواقع به این معنی است که ما اکنون از چیزی بهره‌مند هستیم که بسیاری آرزوی داشتنش را دارند و برایش گلوله می‌خورند. انتخابات آزاد! آزاد اما؟ البته ایشان به زیرکی و به سرعت خواسته‌اند با مثالی عجیب و غریب این آزاد نبودن و وضوح آزاد نبودن را از سر بگذرانند و بگویند با اینکه آزاد نیست، باز هم رای بدهید! فراموش کردند که اگر به مردم جاهای دیگه هم همین الان گفته شود که قرار است صندوقی فرمایشی پیش روی شما بگذارند، آن‌ها دیگر رای نمی‌دهند! این نکته را باید به آقای بهنود یاد‌آوری کرد. گلوله‌های بسیاری در تن آدمیان نشسته است و شعارهای بسیاری این گلوله‌ها را پذیرفتنی کرده‌اند که محقق نشده‌اند. اگر از پیش صاحبان سینه‌های ستبر می‌دانستند که محقق نخواهد شد آیا بازهم به آغوش گلوله می‌رفتند؟

و اما مثال ایشان:

در سال های دور گزارشی نوشته بودم درباره قفس های فلزی که در میدان مولوی تهران می ساختند و مادرانی که بچه عقب افتاده ذهنی و جسمی داشتند، از آن ها می خریدند و روزها که خود می رفتند دنبال رختشوئی و کارسخت، دلبند خود را در آن قفس ها می نهادند در خانه. عکس هائی گرفته بودم از آن قفس ها که مانند ضریحی بود، یکی بود که مادر بر آن هر روز دخیل بسته بود. مادری که خود نیز شب ها در همان قفس کنار طفلش مچاله می شد به من گفت دکتر ها خطا می کنند، کار خدا را نمی شناسند، بالاخره دوای درد بچه من پیدا می شود. تا آن موقع من هر شب این جا می خوابم و به این ضریح دخیل می بندم.

آقای بهنود در ادامه این ضریح را به صندوق رای تشبیه کردند که گرد آن می‌چرخند و از آن جداناپذیر هستند:

ما را با صندوق رای، مظهر انتخابات آزاد، به قاعده پیوندی است که با جان به در رود. ما در اطراف این ضریح می پلکیم. بر آن دخیل می بندیم . دنبال بهانه نمی گردیم برای گذاشتن و گذشتن. برعکس چشم از این صندوق بر نمی داریم. قهر نمی کنیم مگر مقطعی و مگر وقتی که به اجماعی برسیم و قهر بخشی از آشتی مان باشد. امروز نیست.

صحبت‌های عجیبی است! گذشته از اینکه عمل آن مادر(دخیل بستن و خوابیدن در قفس) در عین اینکه احساسات برانگیز است، کاری عاقلانه نیست، اینجا صندوق رای هم معنی خود را از دست داده است. یعنی آقای بهنود هرچه را که به آن بگویند صندوق رای دوست می‌دارند و گرد آن می‌چرخند؟! دیگر مهم نیست که آیا واقعا کارکرد آن صندوق با مفهوم انتخابات آزاد انطباق دارد  یا صندوق شعبده‌بازی و خرگوش درآوردن است. همین که به آن می‌گویند صندوق رای، باید به آن دخیل بست! به راستی عجیب است. این صحبت‌ها دقیقا به این معنی هستند که به هرحال رای بدهید. مهم نیست چه بر سر رای شما می‌آید، مهم نیست شما را می‌کشند و مسخره می‌کنند، به هرحال رای بدهید!

اما در ادامه ایشان به طور کلی موضوع را می‌چرخانند و قفس را «بهتر از هیچی» معرفی می‌کنند. ایشان می‌نویسند:

این ها گفتم تا گفته باشم، استاد آهنگر قفس ساز در میدان مولوی برایم گفت هر روز ده ها زن هستند که اول با روی در هم کشیده به این قفس های آهنی ما از دور نگاه می کنند، روزهای بعد نزدیک تر می شوند، کم کم به درون مغازه می آیند و قیمت می پرسند، چندی بعد همچون کسانی که دارند کاری خلاف اخلاق می کنند قفسی سفارش می دهند و نیمه شبی به درون کلبه هایشان می برند. گاهی هم جرات بردن سفارش در آنان نمی جوشد. قفس می ماند همین جا.
به گمانم رفتار آزادی طلبان در این سال ها، به خصوص بعد از دوم خرداد، بدان مادران شبیه است، اکراه داریم اما چاره نداریم. به امید آن که داروی ما نیز پیدا شود، همچنان دور مغازه قفس ساز میدان مولوی می گردیم.

البته در ادامه توضیح نمی‌دهند که مسخره شدن یک ملت و رفتن‌شان پای صندوقی که از آن خرگوش در می‌آورند چه سودی درپی دارد؟ نکند از این می‌ترسند که جمهوری اسلامی این نمایش را هم بردارد و به یکباره حکومت موروثی یا جانشینی برپا کند؟ با نیامدن مردم؟ یعنی حکومت الان صندوق آورده است چون مردم می‌آیند؟! اگر هم منظورشان احترام گذاشتن به روح دمکراسی است، باید عرض کنم شرکت در شعبده‌بازی‌ها و خرگوش درآوردن‌ها نه تنها احترام نیست، که ناسزاگویی هم هست!

در ادامه به شکل عجیبی نتیجه می‌گیرند که:

پس درست همین است که دکتر خزعلی به ساکنان تهران توصیه کرده است تا بروند و به دکترعلی مطهری رای بدهند. تا وزن دلداران انتخابات آزاد عیان شود. تا آن ها که از هر طریق به درون خانه ملت راه یافته اند بدانند آن کس که برای جاه و مقام دنیا شریک و ثناگوی ظلم می شود با آن که فریادی می کشد، دادی می زند و دلال مظلمه نمی شود، حسابشان یکی نیست نزد مردم. تا آن ها که به درون راه یافته اند بدانند که سربازان مردم اند و کسی جز خدای بلند مرتبه را ولی نگیرند و در خانه عنکبوت ماوا نکنند که گفته اند سست بینادترین خانه هاست.

گویی ایشان در این مملکت نبوده‌اند خبر ندارند که آن خانه خانه ملت نیست! گویا خبر ندارند که آن خانه هم صاحب دارد و صاحبش هرچه بخواهد از آن بیرون می‌کشد. گویا خبر ندارند که رئیس‌جمهورش را نیز به چارمیخ می‌کشند اگر امر صاحب‌خانه را اطاعت نکند! و باز گویا خبر ندارند که اگر صاحب‌خانه نخواهد کسی نمی‌تواند به آن خانه راه یابد و حضور یا عدم حضور هم بی معنی است! گویا خبر ندارند که هنوز موسوی و کروبی در حبس هستند چون خواستند که فریادی بزنند!

وقتی آقای بهنود پیش از برگزاری دور اول مجلس برای بار اول در لفافه مردم را دعوت به شرکت در انتخابات کردند ولی به دنبال اعتراضات به صحبت‌های‌شان عده‌ای می‌گفتند که ایشان تنها پیش‌بینی کرده‌اند، من تصور نمی‌کردم که به راستی تنها پیش‌بینی کرده‌اند. حتی مطلب انتقادی‌ام نسبت به اظهار نظرشان در آن زمان هم به هیچ عنوان حول پیش‌بینی ایشان(که غلط هم از آب در آمد) نبود و به دعوت در لفافه‌شان به شرکت در انتخابات انتقاد کرده بودم. این بار اما آقای بهنود صریح و بی‌پرده مردم را به مشارکت در انتخابات دعوت کرده‌اند. حتی با وجود دروغ و فریب و فرمایشی بودن انتخابات. البته امکان تقلب در انتخابات را در سخنان‌شان نیاورده‌اند و تنها به شورای نگهبان بسنده کرده‌اند. هرچند همین شورای نگهبان هم کافی است، اما انتخابات 88 اثبات کرد که گذشتن از فیلتر شورای نگهبان هم خط آخر نیست و نتیجه به هرحال همان باید باشد که مهندسی شده است. من تصور می‌کنم جمهوری اسلامی در سال 88 از بین رفت و دیگر انتخابات در ایران وجود ندارد که کسی بخواهد شرکت کند یا تحریم کند. با این حال اگر روزی آنچنان که اقای بهنود گفتند، داروی این وضعیت پیدا شد، ما نیز پای صندوق رای می‌رویم. اما از امروز تا آن روز، به گمان من نرفتن پای این صندوق خیمه‌شب‌بازی است که آن «بهتر از هیچی» به حساب می‌آید نه رفتن به پای آن. پافشاری ایشان در زمینه شرکت در انتخابات(به هر شکلی که باشد) و بدتر از آن توجیهات عجیب و غریب‌شان را نمی‌دانم باید چگونه هضم کنم و چه تعبیری برای این دعوت به کار ببرم.

پ ن: از همه اینها گذشته، هنوز آسفالت خیابان‌های تهران را سرخ می‌بینم و دمیدن در تنور انتخابات حکومت را بی‌احترامی به آن خون‌ها می‌دانم.

منبع: http://www.drkhazali.com/index.php/1388-11-13-14-14-13/231/1662.html?phpMyAdmin=bUkIpBM7-6bduKU–HB1XjejWR7