و اما تو بیا

من درگیر قیدهایی از جنس آدمم. با این حال تو در آغوشم بیا. هرچه باشد ما هردو در میان این خلا سیاه، یک چیز سفیدیم. گرچه هستی مرا سخت در بند خود می‌پندارد، اما من همه چیز را با خود پرواز می‌دهم. نترس از این درهم‌آمیختگی‌ام با بودن. من قلمرو پروازم بزرگ است. فنجان قهوه و دفتر شعرت را در مغزت بریز و یک جمجمه داغ در سینه من فرو کن و از این درهم‌آمیختیگی چیزی به نام دل ایجاد کن که بود و نبودش همواره مهم بوده است و خواهد بود. بازهم سقف را نگاه کن و حول محور نگاهت که از چراغ آویزان اتاق آغاز می‌شود بچرخ و در ذهنت یک آهنگ بی‌رنگ بساز. دست‌نوشته‌های روزهای سردرگمی را هم بیاور تا به برکت حضور نوعی بالندگی، دهان هم داشته باشیم. هشدار را جدی بگیر که اینجا تمام سنگینی هستی کاه‌گونه بر دوش من سوار است. خود دانی اما بیا!

پ ن: آبان هم هست، باران هم هست.