نمی‌توانم این انگشت‌ها را بر کلیدهای کیبوردم فرود نیاورم. طرابلس سقوط کرد. دیکتاتوری دیگر می‌رود. گامی دیگر به‌سوی آزادی‌خواهی برداشته شد. با این حال، نمی‌توانم نگویم که نگران نیستم. نگران گروه‌های اسلام‌گرای تندرو در لیبی که ممکن است حکومت اسلامی تشکیل دهند. ممکن است آزادی‌خواهی و دمکراسی بار دیگر در خدمت تولید نوع تکامل یافته‌ای از دیکتاتوری درآید، مانند انقلاب 57 ایران.
ای کاش چنین نشود!
اندیشه 
واقعا امیدوارم که اینطور نشه و مردم لیبی هم در سایهٔ دموکراسی به آرامش و امنیت برسند.
شما نگران مشکلات اقتصادی امریکا و احتمال قطعی جیره ات باش، بگذار به عهده خود مردم لیبی.
» من اوت 22, 2011 در 12:06 ق.ظ.
شما نگران مشکلات اقتصادی امریکا و احتمال قطعی جیره ات باش، بگذار به عهده خود مردم لیبی. »
در جواب : مردم لیبی با کمک آمریکا تونستند اون قذافی بی شرف رو به لبه پرتگاه سقوط بکشانند. تو بهتره به فکر خودت باشی با اون ولی وقیحت که خیلی نمونده به سرنوشت قذافی دچار بشه و اون وقت مردم می دونند با جیره خورهایی مثل تو چکار کنند.
دیروز فیلم مستند ۳۷ روز رو درباره دکتر بختیار دیدم و بعدش مطالب دیگری که بخاطر سالگرد قتلشون در سایتها اومده که همشون منو بردن به بهمن ۵۷ که البته من اونموقع ۵ سالم هم نبود. من هم امروز صبح که اخبار لیبی رو شنیدم زیاد خوشحال نشدم. وقتی آدم میبینه که دیوار انقلاب ۵۷ از همون اول کج بود باید هم نگران باشه که این بلا ممکنه سر هر مملکتی که تصمیم به انقلاب میگیره بیاد…