بالاترین، سرزمین خواستن‌ها، تولدت مبارک

بالاترین سرزمین خواستنی‌ها است. میراث آزادی خواهی ایرانیان است. ایرانیانی که میهن‌شان سراسر غل و زنجیر شده است و مردمش گاه از پشت نقاب لبخند، آه می‌کشند و گاه از پشت نقاب گریه، می‌خندند. به جرات می‌توانم بگویم که بالاترین کم و بیش نماد تلاش برای ایجاد آن سرزمینی شده است که می‌خواهیم زیر پاهایمان باشد اما زیر انگشتان‌مان جاری است. در این 5 سالی که از تولد بالاترین گذشته است، هیچ وب‌سایت ایرانی دیگری تا این حد در این زمینه موفق نبوده است. به راستی کاربرانش به آن صمیمانه علاقه‌مندند و نبودش را نمی‌توانند تحمل کنند. به یاد دارم که وقتی در سال 87 بالاترین هک شده بود، سرآسیمگی و سردرگمی عجیبی همه جامعه مجازی را فرا گرفته بود. به یاد دارم که وبلاگ‌نویسان به اول عنوان وبلاگ‌شان بالاترین را اضافه کرده بودند. به یاد دارم که وقتی بالاترین برگشت چه شور و شوقی همه ما را فرا گرفت. همین الان اگر یک هفته بالاترین گم شود به جرات می‌توانم بگویم که بسیاری از ما سردرگم می‌شویم.

بلی کاستی‌هایی داشته است. مدیرانش با وجود این همه زحمت و خیرخواهی، اشتباهاتی داشته‌اند. کاربرانش گاه دچار درگیری‌ها و چالش‌های عمومی ایجاد شده در سایت شده‌اند. گاه خصومت‌هایی پیش آمده است. با این حال، آنقدر خوبی‌هایش زیاد بوده است که کاربران رفته و ناراضی و گاه قهرکرده‌اش هم بر می‌گردند تا تولدش را تبریک بگویند. این موضوع را می‌توانید در لینک کاربر دودوزه که به مناسبت تولد بالاترین شعری سروده است ببینید.همان‌ها روزانه بالاترین را باز می‌کنند و می‌خوانند. حتی اگر دو ماه کاربر بالاترین بوده باشی، دیگر از آن دل نخواهی کند. این‌ها بی دلیل نیست. دلیلش پیش از هرچیز همان وجودش به عنوان سرزمین خواستن‌ها است.

بسیاری از ما در بالاترین زندگی کرده‌ایم و یاد گرفته‌ایم و آموخته‌ایم. آنچنان که شاید در هیچ‌جای دیگر نمی‌شد. اما گله‌ای که از برخی کاربران دارم این است که این روزها آن دلسوزی را که قبلا کاربران برای بالاترین داشتند، ندارند. به این مناسبت و به منظور ایجاد حس مسئولیت در زمینه نگهداری از این سرزمین خواستن‌ها، کامنتی را که زیر یک لینک انتقادی گذاشته بودم دوباره اینجا می‌نویسم:

در هرجامعه‌ای، نما و محتوای جامعه، به دست افرادش ساخته می‌شود. حداقل در یک جامعه تقریبا دمکرات، حتما چنین است. بالاترین هم چنین جامعه‌ای است.
بیایید در رای دادن و کامنت گذاشتن و از همه مهم‌تر، احترام به قوانین بیش‌تر دقت کنیم. از بحث‌های جنجالی بیهوده و بی‌مایه بپرهیزیم. این بیهوده و بی‌مایه را هرکسی برای خودش تعریف می‌کند. ایرادی ندارد. بیایید از این به بعد، محتوای لینک‌ها را بخوانیم و بعد رای بدهیم. به خواندن تیتر بسنده نکنیم. قوانین بالاترین را با دقت یک‌بار دیگر بخوانیم و در اجرای آن‌ها دقت به خرج بدهیم.
سلیقه مستقل خود را حفظ کنیم. از حال‌وهوای انقلاب کردن‌های فردی یا فراخوان دادن‌های شخصی که اصولا کار سیاست‌مداران است خارج بشویم. نظر خود را همیشه می‌توانیم در مورد مسائل سیاسی بیان کنیم(چه در قالب لینک، چه کامنت)، اما مراقب باشیم که نظرمان نوعی نظر تحمیلی قالب شده از سوی سلیقه نامطلوبی که رایج شده است، نباشد. سعی کنیم که لینک یا نظری که می‌فرستیم، به گونه‌ای باشد که به دانش دیگران بیفزاید. از عادت زشت شعارگویی فاصله بگیریم.

تنبلی را کنار بگذاریم! به این معنی که حوصله کنیم و مطالب را بخوانیم. از عادت بد مینیمال‌خوانی و مینیمال‌نویسی محض فاصله بگیریم. بله بعضی اوقات خوب است اما نه این‌که تنها خوب همان باشد. وقتی مطلب را خواندیم، سعی کنیم با حوصله نظرمان را در آن زمینه(مستقل) ارائه دهیم. کاستی‌ها را گوشزد کنیم.
آداب سخن گفتن و احترام به یکدیگر را کاملا رعایت کنیم. از به‌کاربردن کلماتی که دیگران را تحریک به بدخویی می‌کنند بپرهیزیم. سعی کنیم همیشه نظرمان را مودبانه و بدون ایراد اتهام(حتی غیر مستقیم) بیان کنیم. در ارسال گزارش  برای نظرات تحریک کننده، رکیک، برچسب‌زدن و اتهام زدن کوتاهی نکنیم و حتی تذکر بدهیم.
و اما یک نکته دیگر در مورد سر منشا این تغییر سلیقه عمومی در بالاترین. روزگاری بالاترین تقریبا یک کافه روشن‌فکری بود. پس از انتخابات تبدیل شد به میدان تاخت و تاز جناح‌های سیاسی. همه درگیر شدند. سلیقه‌ها با آمدن کاربرانی که اینجا را اشتباها خط مقدم جبهه سیاسی فرض کرده بودند تغییر کرد. کاربرانی که سلیقه دیگری داشتند منزوی شدند. برخی از آنها رفتند و برخی ماندند. اما در نهایت سلیقه عمومی عوض شده است. خواهش من این است که سعی کنیم در اینجا یاد بگیریم و بیاموزیم. تنها وقت‌مان را با مطالب سطحی شعار گونه هدر ندهیم. شاید این مطلوب جناح‌های سیاسی مختلف باشد، اما یقینا ضربات مهلکی بر پیکره این جامعه مجازی می‌زند. که تا به حال هم کم نزده است. پس مراقب جامعه خود باشیم. قبل از همه از خودمان شروع کنیم. اگر روزی یک مطلب هم بخوانیم، بهتر از این است که لینک‌مان که حاوی یک شعار سیاسی کوتاه است و دیگر هیچ، بهترین لینک روز بشود. (این سلیقه عمومی ناخودآگاه باعث می‌شود دیگران به انگیزه داغ شدن لینک‌شان یا مورد توجه قرار گرفتن کامنت‌شان، خود را با آن سلیقه همراه کنند. این در اصل یک نکته منفی است اما به هر حال برای برخی از کاربران، مخصوصا کاربران جدید، مسئله تاثیرگذاری است.)

با درود به همه دوستان خوب بالاترینی. این تنها توصیه‌هایی بود که به نظرم مفید هستند. امیدوارم اگر ایرادی هست گوشزد کنید و اگر به نظر بقیه دوستان مفید هستند، از خودمان شروع کنیم و همت کنیم تا سلیقه عمومی بهتر شود.