برسد به دست ملت بزرگ و شریف ایران!

هم‌وطن! پیاله‌ات را بردار و بیا تا چند جرعه از این معجونِ درهمِ خشم و درماندگی و افسوس برایت بریزم. چند دقیقه میهمان من باش که می‌خواهم به تو آینه بدهم. آینه‌ام پنجره‌ای است رو به شرمساری. می‌خواهم از واژه غریبی بگویم که آن را به تبعیدی تاریخی فرستاده‌ایدم تا آیندگان وقتی با ورق زدن تاریخ به فصل ما می‌رسند، بر صفحه ما تف بیندازند! آنقدر جلویت بر این سندان واژه‌ها می‌کوبم تا متوجه خشمی بشوی که زیر پوست جامعه رفته است و گاه و بی‌گاه از جایی بیرون می‌زند.

برادر، خواهرم، مادرم، پدرم، داداش، جیگر، هانی! گند زده‌ایم. کدام ملت بزرگ؟ کدام ملت شریف؟ این عظمت کجا است که ما نمی‌بینیم؟ عظمت در بالا انداختن شانه‌های‌مان به هنگام شنیدن اخبار قتل‌های ناموسی است؟ این شرافت ملت ایران لابه‌لای زجه‌های کدام قربانی تجاوزات جنسی گم شده است؟ در این مملکتی که شما زندگی می‌کنید، در خیابان آدم سلاخی می‌کنند ای ملت بزرگ و شریف ایران! زنی یک مرد را روبه‌روی ماشین نمک (پلیس) که باید به گند‌های جامعه بزنند سلاخی کرد و ما هم کنار ماشین نمک ایستادیم و زخمی بر تن‌مان گندید. بهانه آوردیم و مثلا گفتیم ماجرا ناموسی بوده است. گفتیم آن شوهر، زن را به تن‌فروشی وادار کرده بود، حقش بود. بگذریم که نمک‌مان هم گندیده بود، اما قضاوت‌مان سیلی محکمی بود که به گوش آن واژه غریب نواختیم. در میدان کاج در سعادت‌آباد، مردی  پسر جوانی را سلاخی کرد و 45 دقیقه طول کشید تا یک ماشین پر از نمک گندیده به آنجا آوردند که هیجان حضار بیش‌تر شود و از تکراری شدن نمایش خسته نشوند. باز هم بوی گند‌مان بلند شد. اما ماجرا گویا بازهم ناموسی بود، گفتیم دندش نرم. به گندیدن نمک هم که دیگر عادت کرده بودیم. در باغی در خمینی‌شهر اصفهان، چند زن بی‌نوا را گرفتند و در حالی که شوهران‌شان را بسته بودند به آن‌ها تجاوز کردند. گفتیم ما داریم از گرسنگی می‌میریم، حالا غصه این‌ها را هم بخوریم؟ همه جا از این اتفاقات می‌افتند. حتی گفتییم آدم عاقل می‌رود در باغ می‌رقصد؟ بوی تعفن می‌دهیم!

ای مردم شریف و بزرگ ایران، بوی تعفن می‌دهیم. داریوش و کوروش و تمدن و این‌گونه سخنان را بگذاریم در کوزه آبش را بخوریم بهتر از این است که مایه‌ی خوش‌خیالی‌مان شوند. امروز ما یک جسد متعفن هستیم. و اما مادری کودک خود را در حد مرگ کتک زد، پدری کودکش را سوزاند، پسری هم‌کلاسی‌اش را روی پل مدیریت سلاخی کرد، به یک دختر معلول ذهنی تجاوز شد، قوی‌ترین مرد ایران را در خیابان سلاخی کردند. به دختری در کرج تجاوز گروهی شد. چندین موارد هولناک از تجاوزات و قتل‌های خیابانی و کودک‌آزاری  رخ داد که در برخی از آن‌ها آن ماشین پر از نمک گندیده‌ هم حضور داشت. باز ما خوش‌خیالانه گفتیم این اتفاقات همه جا می‌افتد و طبیعی است. نظریه‌های گوناگون صادر کردیم و بی‌توجهی و تعفن‌مان را توجیه کردیم. بلی این درست است که این اتفاقات ممکن است همه جا بیفتد. مشکل نگاه بی‌تفاوت ما است. مشکل عادی شدن تعرض به وجود یک آدم و عادت به زندگی کردن در جوار خشونت است. ملتی که با مرگ بر دیگران گفتن انس گرفته باشد و افتخارش سوزاندن پرچم ملت‌های دیگر باشد، بهتر از این نمی‌شود. ما که سال‌ها است برای‌مان آدم به جرثقیل می‌آویزند و می‌رویم این نمایش هیجان‌انگیز را تماشا می‌کنیم، باید هم الان بوی تعفن‌مان دنیا را بردارد. از تفاوت‌مان با دنیای متمدن همین بس که یک شرکت ژاپنی به دلیل استفاده از جرثقیل‌هایش در اعدام‌ها، صادرات آن‌ها را به ایران متوقف کرد. تعفنی که ماحصل گندیدن خود‌مان و نمک‌هایی است که باید به هر‌آنچه می‌گندد بزنیم، این‌گونه دنیا را برداشته است.

حقیقتت این است که ما هیچ نداریم امروز. هیچ! ما ملتی دروغ‌گو هستیم. بیش از یک‌سوم ما از بیماری‌های روانی رنج می‌بریم. پرخاشگر هستیم. فقیر هم شده‌ایم. در دنیا اعتباری نداریم. همه ما را تروریست می‌دانند. نخبگان‌مان رفته‌اند و می‌روند. زندان‌های ما پر از آدم‌های باشرف شده‌اند. خوب نگاه کنید به اطراف‌تان. انبوه لباس‌های سیاه و تیره و بدشکل را نمی‌بینید؟ انبوه چهره‌های عبوس با چشم‌های گود رفته و بی‌تفاوت را نمی‌بینید؟ کوچ غریبانه لبخند را از این سرزمین نمی‌بینید؟ به بندکشیدن زیبایی را نمی بینید؟ مرگ یک جامعه را نمی‌بینید؟ باید منتظر باشیم تا دیگران بیایند و این جنازه متعفن را نابود کنند؟ متاسفانه باید بگویم با احتمال زیاد چنین خواهد شد. ما گوش‌مان بدهکار این حرف‌ها نیست. آنچه مهم است، شیره مالیدن بر سر دیگران برای زدن جیب‌های‌شان است. سال به سال هم که نذری می‌دهیم و برای آقا امام حسین گریه می‌کنیم و پاک می‌شویم. ای دریغ! آنچه ما در حال انجامش هستیم را صدهزار خدا هم نمی‌توانند پاک کنند. آن‌چه ما در حال انجامش هستیم نابودی چند نسل آدم و درنهایت نابودی یک مملکت است. پشت‌پا زدن به حرمت هستی است. تبعید جان‌کاه انسانیت از سرزمین‌مان است. آری انسانیت! این همان واژه‌ای است که قدرش نمی‌دانیم هیچ، آن را از خودمان هم رانده‌ایم.

پ ن:

1- این نوشته حرکت عمومی جامعه به سمت ناامنی را نشانه گرفته است. هدف تلنگر زدن به اذهان ما است که به هردلیل، خواب رفته‌ایم و بیداری‌مان دشوار است مگر با تکان‌هایی سخت. بنابراین آگاهان و آگاهی‌دهندگان را اینجا ستایش می‌کنم. آنها محکوم به تنفس از هوایی هستند که ما آن را آلوده کرده‌ایم. باز هم به حرمت تلاش بیداران و بیدارگران، کلاه از سر بر می‌دارم و حساب آن‌ها را از ما که در خوابیم جدا می‌دانم.

2- جرم و جنایت در همه جا هست. ما شاهد روند فزاینده آن هستیم. شاهد عادی شدن آن هستیم. از همه بدتر شاهد اتفاق افتادن‌شان در مکان‌های عمومی و در میان مردم و پلیس هستیم!